Pierwsi twardziele docierają do mety

W maju zamieściłem wykresy defensywnych mułów dywidendowych z GPW, na których opierałem potencjalny dołek na WIG20. JSW i PGE właśnie docierają do wyznaczonych poziomów (jak pisałem wcześniej, JSW nie kupuję) :

PGE:

Kontrakty na FPGE kupuję w przedziale 14.30-13.30.

Ostatnie załamanie na WIG20 skłoniło mnie do mocnej redukcji pozycji na małych i średnich spółkach, mimo że technicznie robiły tylko korektę po wybitych dopiero co nowych szczytach. Śmiesznie to wyszło na tle wpisu "it's a bull market", jednak nie chciałem ryzykować kolejnej utraty zysków. Ponadto zmieniły się warunki zewnętrzne - hossa na WIG20 została zanegowana, a ryzyko że za blue chipami pójdzie reszta akcji zrobiło się zbyt wysokie. Niestety kreśli się najbardziej pesymistyczna analogia jeśli chodzi o długość trwania bessy:

Wariant optymistyczny - licząc od dołka z 2009 mamy już luty 2003.

Wariant pesymistyczny (choć dla mnie bardzo pożądany w kontekście strategii opcyjnej) - licząc od szczytu w 2011 roku mamy dopiero czerwiec 2002 (przy czym raczej jesteśmy już bliżej dołka).

Za wariantem optymistycznym przemawia zachowanie małych spółek, ale musimy bacznie obserwować ich napompowanych liderów, czy wykażą słabość. Póki co na niedowartościowanych małych spółkach nie widać nic złego - wyższe szczyty, wyższe dołki i wciąż tanio.

Panika na WIG20 wymusiła na mnie zmianę strategii i redukcję akcji małych i średnich spółek. Jednak nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło - pojawiają się okazje - gdyby WIG20 spadł na 2000pkt, mielibyśmy wprost idealne warunki do sporych zarobków na pochodnych. A na wypadek, gdyby dno było wcześniej, robią się promocje takie jak ta na PGE (pod szybkie techniczne zagrania korekcyjne).

I jeszcze taka smutna refleksja - akcje, które zredukowałem nie spadły jakoś specjalnie, a część nawet urosła. Jednak wrócić na nie już nie potrafię.. Może gdyby i tu pojawiła się panika, wróciłbym, ale póki co czekam na promocje na WIG20.

You know, it's a bull market

In Fullerton’s there were the usual crowd. All grades! Well, there was one old chap who was not like the others. To begin with, he was a much older man. Another thing was that he never volunteered advice and never bragged of his winnings. He was a great hand for listening very attentively to the others. He did not seem very keen to get tips that is, he never asked the talkers what they’d heard or what they knew. But when somebody gave him one he always thanked the tipster very politely. Sometimes he thanked the tipster again when the tip turned out O.K. But if it went wrong he never whined, so that nobody could tell whether he followed it or let it slide by. It was a legend of the office that the old jigger was rich and could swing quite a line. But he wasn’t donating much to the firm in the way of commissions; at least not that anyone could see. His name was Partridge, but they nicknamed him Turkey behind his back, because he was so thick-chested and had a habit of strutting about the various rooms, with the point of his chin resting on his breast. The customers, who were all eager to be shoved and forced into doing things so as to lay the blame for failure on others, used to go to old Partridge and tell him what some friend of a friend of an insider had advised them to do in a certain stock. They would tell him what they had not done with the tip so he would tell them what they ought to do. But whether the tip they had was to buy or to sell, the old chap’s answer was always the same. 

The customer would finish the tale of his perplexity and then ask:
“What do you think I ought to do?” 
Old Turkey would cock his head to one side, contemplate his fellow customer with a fatherly smile, and finally he would say very impressively, “You know, it’s a bull market!” 
Time and again I heard him say, “Well, this is a bull market, you know!” 
as though he were giving to you a priceless talisman wrapped up in a million-dollar accident insurance policy. And of course I did not get his meaning. 

One day a fellow named Elmer Harwood rushed into the office, wrote out an order and gave it to the clerk. Then he rushed over to where Mr. Partridge was listening politely to John Fanning’s story of the time he overheard Keene give an order to one of his brokers and all that John made was a measly three points on a hundred shares and of course the stock had to go up twenty-four points in three days right after John sold out. It was at least the fourth time that John had told him that tale of woe, but old Turkey was smiling as sympathetically as if it was the first time he heard it. Well, Elmer made for the old man and, without a word of apology to John Fanning, told Turkey, “Mr. Partridge, I have just sold my Climax Motors. My people say the market is entitled to a reaction and that I’ll be able to buy it back cheaper. So you’d better do likewise. That is, if you’ve still got yours.” 
Elmer looked suspiciously at the man to whom he had given the original tip to buy. The amateur, or gratuitous, tipster always thinks he owns the receiver of his tip body and soul, even before he knows how the tip is going to turn out. 
“Yes, Mr. Harwood, I still have it. Of course!” said Turkey gratefully. It was nice of Elmer to think of the old chap. 
“Well, now is the time to take your profit and get in again on the next dip,” said Elmer, as if he had just made out the deposit slip for the old man. Failing to perceive enthusiastic gratitude in the beneficiary’s face Elmer went on: “I have just sold every share I owned!” 
From his voice and manner you would have conservatively estimated it at ten thousand shares. But Mr. Partridge shook his head regretfully and whined, 
“No! No! I can’t do that!” 
“What?” yelled Elmer. 
“I simply can’t!” said Mr. Partridge. He was in great trouble. 
“Didn’t I give you the tip to buy it?” 
“You did, Mr. Harwood, and I am very grateful to you. Indeed, I am, sir. But ” 
“Hold on! Let me talk! And didn’t that stock go op seven points in ten days? Didn’t it?” 
“It did, and I am much obliged to you, my dear boy. But I couldn’t think of selling that stock.” 
“You couldn’t?” asked Elmer, beginning to look doubtful himself. It is a habit with most tip givers to be tip takers. 
“No, I couldn’t.” 
“Why not?”
And Elmer drew nearer. “Why, this is a bull market!” The old fellow said it as though he had given a long and detailed explanation. 
“That’s all right,” said Elmer, looking angry because of his disappointment. “I know this is a bull market as well as you do. But you’d better slip them that stock of yours and buy it back on the reaction. You might as well reduce the cost to yourself.” 
“My dear boy,” said old Partridge, in great distress “my dear boy, if I sold that stock now I’d lose my position; and then where would I be?” 
Elmer Harwood threw up his hands, shook his head and walked over to me to get sympathy: “Can you beat it?” he asked me in a stage whisper. “I ask you!” I didn’t say anything. So he went on: “I give him a tip on Climax Motors. He buys five hundred shares. He’s got seven points’ profit and I advise him to get out and buy ‘em back on the reaction that’s overdue even now. And what does he say when I tell him? He says that if he sells he’ll lose his job. What do you know about that?” 
“I beg your pardon, Mr. Harwood; I didn’t say I’d lose my job,” cut in old Turkey. “I said I’d lose my position. And when you are as old as I am and you’ve been through as many booms and panics as I have, you’ll know that to lose your position is something nobody can afford; not even John D. Rockefeller. I hope the stock reacts and that you will be able to repurchase your line at a substantial concession, sir. But I myself can only trade in accordance with the experience of many years. I paid a high price for it and I don’t feel like throwing away a second tuition fee. But I am as much obliged to you as if I had the money in the bank. It’s a bull market, you know.” And he strutted away, leaving Elmer dazed. 

What old Mr. Partridge said did not mean much to me until I began to think about my own numerous failures to make as much money as I ought to when I was so right on the general market. The more I studied the more I realized how wise that old chap was. He had evidently suffered from the same defect in his young days and knew his own human weaknesses. He would not lay himself open to a temptation that experience had taught him was hard to resist and had always proved expensive to him, as it was to me. I think it was a long step forward in my trading education when I realized at last that when old Mr. Partridge kept on telling the other customers, “Well, you know this is a bull market!” he really meant to tell them that the big money was not in the individual fluctuations but in the main movements that is, not in reading the tape but in sizing up the entire market and its trend.

"Reminiscences of a Stock Operator", 1923 E. Lefèvre/J. Livermore

WIG dociera do szczytu z 2011 roku przy rekordowo byczym sentymencie inwestorów indywidualnych. Wielu doświadczonych inwestorów/graczy spodziewa się korekty i sprzedaje akcje, żeby odebrać je niżej. Choć widzę spore ryzyko powtórki spadków i konsolidacji z lat 2002-2003, zgodnie z przytoczonym powyżej cytatem nie chcę stracić pozycji, którą utrzymuję i powiększam od roku. Zdaję sobie sprawę, że brak odbicia w gospodarce w drugiej połowie roku może zapoczątkować falę spadków w okolice dołków z maja 2012, jednak wg narzędzi i analiz, które stosuję, na bessę w Polsce jeszcze za wcześnie. Posiadane spółki są w dobrej kondycji i albo uklepują dno, albo są w trendach wzrostowych, daleko od swoich szczytów z lat 2007/2011.

Co ciekawe nie widać też rozgrzania na forach giełdowych, jakie panowało w trakcie formowania szczytu ze stycznia. W zeszłym roku o takim Graalu codziennie powstawały elaboraty, a teraz nowe wpisy pojawiają się raz na kilka dni. Silna korekta wymiotła dyskutantów i większość z nich wróci pewnie, gdy spółka będzie pędzić pod 20zł (to nie jest rekomendacja, tylko cicha nadzieja posiadacza papiera ;) .

Ciekaw jestem Waszych nastrojów i składu portfeli - chyba niedługo czas na nową ankietę.  Czy posiadacie jakieś akcje trzymane dłużej niż pół roku? Czy macie na jakichś akcjach powyżej 50% zysku, ale trzymacie je dalej, bo zakładacie sprzedaż na określonym poprzez AT/AF poziomie, lub trzymacie dopóki nie padnie sygnał sprzedaży? Do kiedy zakładacie wzrosty? A może właśnie sprzedajecie przed nową bessą?

Nowa dziesięciolatka odtrąbiona, ale giełda jak zwykle zaskoczy

Wśród analityków polskich akcji i byczo nastawionych blogerów dość często pojawia się cykl 10-letni. Wg niego GPW czeka wielka hossa na miarę tej z lat 1992-1994 i 2003-2007. Choć od roku gram hossę, nie podzielam tej koncepcji, i zaraz wyjaśnię dlaczego. Mój bazowy scenariusz zakłada koniec hossy na SWIG80 w okolicy 15000 gdzieś na przełomie jesień 2013 - wiosna 2014 roku i potem silną bessę.

Klasyczna interpretacja cyklu 10-letniego zakłada start super-hossy ok. 2012, oraz że już nigdy nie będzie taniej:

Nawet SWIG80 wygląda dość podobnie:

Jak piszę od blisko roku, akcji małych i średnich spółek nie chcę oddawać bez przynajmniej 50% zysku. Najbliższe miesiące są wg moich projekcji kluczowe - zostało nam ok. 4-6 miesięcy na największe profity, później będzie już tylko kiszonka ( http://podtworca.blogspot.com/2013/02/miesiac-kwarta-po-rok-rok.html , http://podtworca.blogspot.com/2013/02/wynki-ankiety-brak-rozstrzygniecia-ze.html ).

Jednak od 2014 roku widzę taką sytuację: napaleni wzrostami analitycy i ekonomiści piszą o kolejnych 3 latach wielkiej hossy, tłum biegnie na giełdę, żeby nie przegapić okazji życia, a tymczasem indeksy zaczynają spadać w okolice dołków z 2012! Najważniejsze wyjaśnienie tej sytuacji znajduje się na 2 wykresach - pierwszy to stosunek siły emerging markets do rynków rozwiniętych (niestety nie mam takiego wykresu, ale posłużę się pracami W. Białka) :

oraz dolar w przededniu paroletniej hossy:

Kilka najbliższych lat należy do rynków rozwiniętych, co już obserwujemy w sile indeksów amerykańskich, niemieckich czy japońskich. Polska ze swoim zacofanym przemysłem opartym o surowce, konsumpcję wewnętrzną, skrępowana biurokracją i korupcją, pozostanie w niemocy lub pogrąży się w chaosie, jak dzieje się to już z innymi państwami peryferyjnymi. Ratuje nas tylko bliskość jednej z czołowych gospodarek świata oraz dobrej jakości kadra pracowników. Być może nóż na gardle skłoni układ rządzący krajem do poluzowania trochę przedsiębiorcom i choć szczątkowej reformy sądownictwa, ale frycowe za lata zaniedbań i roztrwonienie potencjału pokolenia wyżu lat 80-tych na pewno zapłacimy. Dlatego bardziej skłaniam się do takiej wersji wydarzeń:

Czyli: do jesieni mocne wzrosty, potem wielka nagonka w mediach, kilka miesięcy bujania przy szczycie i zimny prysznic.