Brak pokory - pierwszy stopień do porażki

Ilustracja muzyczna: The Mission Main Theme:


Mógłbym pod powyższym tytułem poruszyć wiele zagadnień, np. nadmierną pewność siebie w tradingu i jej opłakane konsekwencje. Ale dziś będzie o biegu, który zaplanowałem jako swobodne przygotowanie do Łemkowyna Ultra Trail 70km, które biegniemy z ekipą TriCityUltra 25 października. Jakoś tak wyszło, że w tym roku każdego miesiąca zaliczamy 1 około maraton (38-50km) lub ultra (67-100km). Ponieważ zabrakło mi 1 maratonu do wypełnienia statystyki, w tym miesiącu postanowiłem przebiec "bieg górski" na 2 tygodnie przed zawodami.

Wybrałem opisywany tu czasem szlak zielony, najtrudniejszy trójmiejski szlak pieszy, którego lwia część biegnie po stromych wzgórzach morenowych. 3 dni wcześniej połowa naszej ekipy w składzie Michał i Tomek zaliczyła maraton Orłowo i przyniosła sielskie wspominki pięknych widoków, popijania kawki do gofrów na postojach i euforycznych uniesień w trakcie biegu. Postanowiłem jednak wprowadzić kilka zmian do swojego biegu: ponieważ mam być sam i przemierzyć szlak zielony do punktu widokowego Pachołek i z powrotem, postanowiłem nie tracić czasu na postoje i podjadać w trakcie biegu. Żeby się nie nudzić zabrałem odtwarzacz mp3 z naszymi klubowymi biegowymi słuchawkami, które stały się kiedyś nawet obiektem kpin na Wykopie - z tej okazji Tomek wrzucił na forum grupy taką fotkę:

Halo baza, proszę o pozwolenie na start.

Do plecaka bukłak z 1.5 litra rozwodnionego kompotu, 2 czekolady, wafel, płaszcz przeciwdeszczowy na wszelki wypadek, druga koszulka i witaj przygodo! Przygody były, ale nie takie, jakich się spodziewałem. Miałem słuchać muzykę z Misji, szlagiery Hansa Zimmera, gotyckie ballady wczesnego Theatre of Tragedy. Wszystko szło dobrze przez pierwszą połowę, do wdrapania się na Pachołka, potem zaczęła się męka.

What went wrong? Miesiąc wcześniej lataliśmy po Westerplatte 26km, a potem poleciałem dychę w 44 minuty bez większego wysiłku. Jeszcze wczoraj śmialiśmy się z Tomkiem przy piwku, że Łemkowyna będzie formalnością (wcześniej Tomek się jej obawiał a ja bagatelizowałem). Dziś posuwając się w tempie 1km/6min i przechodząc w marsz pod górki, zdechłem po 30km. Kiedy wreszcie wybiegłem z lasu, usiadłem na ławeczce przed blokiem i siedziałem z 10 minut. W głowie kołatał taki śmieszny tytuł książki, który nieźle oddawał mój stan: "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam". Klasyczna ściana. Dotarcie do domu nie sprawiało już frajdy i przemierzyć 70km w takim tempie byłoby niemożliwe. OK - błędy:

1. Nie zrobiłem listy kontrolnej przed pakowaniem. Maratony spowszedniały, czasami zabierałem tylko 2 butelki z piciem i 2 dychy, żeby dokupować picie i czekoladę po drodze. Ale to miał być test do ultra po wymagającym terenie, więc musiałem zabrać wyposażenie, którego nie miałem nawet użyć. W efekcie spakowałem wszystko prócz.. pieniędzy. Kosztowny błąd.

Rozwiązanie: przed każdą wyprawą należy sporządzić listę kontrolną! Zdziwicie się w ilu dziedzinach lista kontrolna potrafi uchronić przed kolosalnymi pomyłkami. Wprowadzenie list kontrolnych w szpitalach kilkukrotnie obniża śmiertelność z powodu powikłań i pomyłek. W moim przypadku jedno niedopatrzenie doprowadziło do błędu nr 2:

2. Miałem tylko 1.5 liltra napoju na cały maraton i brak kasy na dokupienie. Bojąc się, że nie wystarczy mi na trasę popijałem oszczędnie. Endomondo wskazało, że powinienem przyjąć blisko 3.5 litra wody..

Rozwiązanie: lista kontrolna. Napełniać bukłak do pełna (2 litry), na początku trochę plecy obetrze i wyciąga koszulkę z gaci co parę km, ale lepsze to niż odwodnienie.

3. Jedzenie w biegu lub w chodzie. Dotychczas jedliśmy po trochu na postojach, organizm odpoczywał, cukier z czekolady czy napojów dodawał energii na kolejne odcinki trasy. Tymczasem dzisiaj czekoladę jadłem schodząc z Pachołka po 21km i zamiast zjeść 1-2 paski, a potem kolejne, postanowiłem nie bawić się w sięganie do plecaka, tylko pochłonąć całą naraz.  Efekt? Zero poczucia mocy płynącej z cukru, ciężko jeść i dyszeć jednocześnie, a potem jeszcze mdłości przez pół godziny.

Rozwiązanie: lepiej usiąść, pocelebrować posilanie się i dać odpocząć stawom. Organizm wynagrodzi to późniejszą euforią biegacza. Może czasu nie nadrobię, ale na ultra czas jest drugorzędny, kto za mocno zaczyna, ten biegu nie kończy.

4. Nie nauczyłem się jak włączyć tryb 'wg kolejności' w odtwarzaczu, cały bieg leciałem na 'random' i nie wysłuchałem Zimmera. Całe szczęście, że pod koniec (wciskając wciąż next) trafiłem na Misję. Tego utworu potrzebowałem, żeby przebiec ostatnie 4 km.

Przed tym biegiem liczyłem, że przebiegnę ŁUT70 w 9 godzin. Bieg górski rządzi się jednak swoimi prawami i nie utrzymam tempa bez minimum godziny przeznaczonej na odpoczynek na postojach. Teraz nieśmiało myślę o 10 godzinach, a dopuszczam ryzyko nie ukończenia biegu (łatwo o kontuzję).

PS Miałem napisać jak sprawowały się buty trailowe z Lidla, które kosztują tylko 59zł. Oceniam je pozytywnie, choć mają kilka mankamentów:
- przy wspinaczce obcierają za mocno ścięgna achillesa,
- duży palec gorzej znosi zbiegi, niż w butach minimalistycznych,
- sztywna podeszwa powoduje czasem ból ścięgna podeszwowego, ale po rozgrzaniu stopy ból na szczęście znika.
Za to test nieprzemakalności zdany na 100%. Wpakowałem się w błoto po kostki i poza zamoczeniem kostek żadna woda nie dostała się do środka. W dodatku stopy się nie pociły, nie wiem jak to wytłumaczyć, ale przez cały bieg miałem je suche.