Reminiscencje Twórcy Systemów cz. 1-2

Zacząłem niedawno cykl wpisów na wykopowym mikroblogu, w których dzielę się swoimi doświadczeniami z 20-letniej ścieżki programisty. Ponieważ jednak opisane wnioski wykraczają poza inżynierię, zachodzą na zarządzanie, grę na giełdzie, wnioski z lektur i teorii uczenia, pomyślałem że zacznę przenosić tamte wpisy na bloga i rozwijać w obu miejscach.

Hello world.

Zaczynam wykopowego mikrobloga. 20 lat programowania, projektowania i tworzenia systemów, kompilatorów, definiowania języków programowania. Nazwę go Reminiscencje Twórcy Systemów. Robiłem też milion innych rzeczy. Blog nie będzie tylko o programowaniu - dobre programowanie jest pochodną ciekawości, nieustępliwości i ciągłego ulepszania. Poszukiwania formy idealnej.

Reminiscencje Twórcy Systemów cz. 1: Początki

W 1991 wyszedł Terminator 2. Miałem 10 lat, zacząłem słuchać Gunsów (You could be mine), kupiłem komiksową adaptację filmu z TM-Semic. Przyszłość opanowana przez maszyny. Dopiero co dostałem Commodore C-64 na przyjęcie, a w komiksie Skynet był już w stanie opanować świat!

Gram nałogowo od późnych lat 80-tych, kilka tytułów wrzuciłem tutaj:
https://p-gry.blogspot.com/2011/03/powitanie.html

Od rozpowszechnienia się PC-tów w Polsce wsiąkam w gry strategiczne. Ale programowanie wydaje mi się zbyt nieosiągalne - w latach 90-tych rysuję komiksy. Komputery służą do konsumpcji gier, a nie tworzenia.

1999 Matrix. Skynet przy Matriksie to pikuś. Obejrzany w 2000, kiedy zmieniam życiowy cel: zamiast iść na studia plastyczne, żeby rysować komiksy, pójdę na informę, żeby robić gry.

2000 - dostałem się na informę na Politechnikę Gdańską. Dzięki fizyce. Na teście z matematyki i angielskiego cięli punkty o byle co. Na teście z fizyki odwrotnie: ludzie oddawali puste kartki, więc jak chociaż wypisałeś dane i kilka wzorów, udumałeś jakiś rysunek, to dawali za to punkty. Z fizy byłem cienki jak większość, ale 2 dni przed egzaminem intensywnie czytałem, przepisywałem wzory do zeszytu, szukałem korelacji. Na egzaminie wstępnym dostałem 27/50 i to mi wystarczyło, żeby się dostać. To był szczyt bańki dotcomów, po 10 osób na miejsce na informę, ale większość się nie dostawała i szli na ekonomię, elektronikę i telekomunikację, matematykę stosowaną, fizykę techniczną. A potem musieli wkuwać miliony trudnych rzeczy, typu opory w drutach czy rozchodzenie fal w wodzie, choć i tak chcieli pracować w IT.

Linkuję obrazek z grową wersją polibudy, jak zapamiętałem ten klimat.

Reminiscencje Twórcy Systemów cz. 2: Pierwsza mapa

Dostałem się na informatykę. Nie wiem, czego nie wiem. Chcę jak najszybciej nauczyć się wszystkiego. Problem w tym, że nie wiem czym jest to wszystko. Potrafię dostrzec tylko zewnętrzne aspekty: gry komputerowe, systemy operacyjne, internet, układy scalone. Wszystko wydaje się zajebiście ważne. Potrafię złożyć PC-ta, wymienić procka, mieszać zworkami na twardym dysku, pisać ściągi w Wordzie, rysować pixelkami w Gfx2 i oczywiście grać. To tyle co nic.

Od innych speców w podobnej sytuacji do mnie wiem, że Pascal jest be, a C++ jest cool. Wszyscy to wiedzą. Kupuję jakąś biblię C++ z Heliona, która leży na półce do dziś. Równie dobrze mógłbym wydrukować dokumentację. Pascala liznęliśmy w szkole. Pisałem w nim programy podobne do tych na C-64 w basicu prawie 10 lat wcześniej: 2+3 . Podaj imię. Cześć . Pamiętam taką scenkę: leżę w namiocie na Przystanku Woodstock i studiuję podręcznik do informatyki. Szukanie elementu w tablicy w Pascalu ze znaną długością tablicy i z wartownikiem.

Mamy na mat-fizie dwóch klasowych guru. Oni już potrafią w C++, ale uchylają rąbka prawdy: jak chcesz, żeby twoja gra szybko działała, musisz znać C i asemblera. Wszystkie newralgiczne części gier pisze się w asemblerze. Na demo scenach piszę się tylko w asemblerze. Dobry programista pisze w asemblerze. Wymieniamy się dyskietkami z kursami i piszę swoje pierwsze programy. Wreszcie jakieś światełko, coś czego mogę się uchwycić. Adresowanie ekranu, wyświetlenie pixela w określonym kolorze, przesuwanie bitów, żeby nie mnożyć, bo ‘mul’ zabiera więcej cykli procesora, z tego samego powodu ‘xor ax, ax’ zamiast ‘mov ax, 0’.

Ten pierwszy wybór (asembler) ustawia mnie na wczesne lata. Pierwsza mapa, jakiej uchwyciłem się, by wpłynąć na ocean informacji. Nie wiesz czy obrałeś dobry kurs, może płyniesz do Ameryki, szukając odpowiedzi w mapie śląskiej kopalni.  Potrzeba zrozumienia podstaw działania hardware i oprogramowania da mi z jednej strony lepsze zrozumienie systemów informatycznych. Dzięki niej odkryję, że dobre systemy są jak cebula w Shreku: składają się z warstw. Coś jak protokół sieciowy - każda warstwa ma funkcję do spełnienia, udostępnia pozostałym warstwom niezbędne API, ale ukrywa przed nimi swoje bebechy.

Z drugiej strony wyjście od dołu odciąga mnie od korzystania z wysokopoziomowych narzędzi. Mój bliski przyjaciel też dostał się na informę (na inną uczelnię), ale zamiast trzaskać programy w asmie pisze swoją pierwszą gierkę w html + javascript. Nie drąży jak i dlaczego działa to wszystko poniżej, interesuje go efekt w postaci interaktywnej strony. On się skupi w przyszłości na operowaniu systemami jak klockami, żeby budować wysokopoziomowe usługi.