Jak się nauczyć programowania i informatyki

Prowadzenie biznesu i twórczość najbardziej interesuje co prawda tylko 4% czytelników, ale myślę, że przekonam Was do pewnej idei. Szczególnie, że zahacza ona o "rozwój osobisty, świadomość", które wybrało 15% ankietowanych, a to razem daje nam już 19% potencjalnie zainteresowanych osób. Idźmy dalej: dostawałem na blogu i twitterze komentarze w stylu "zaznaczyłbym wszystko, ale mogę wybrać tylko jedno, więc X". Myślę zatem, że temat który dziś przedstawię będzie atrakcyjny dla 1/4-1/3 z Was (a przydatny prawie dla każdego ;) .

Jestem człowiekiem ulegającym pasjom. Jak zacząłem biegać, skończyłem z przesuwaniem granic dopiero na 150 km na Łemkowynie, ale moje plany dalekosiężne są i tak daleko bardziej ambitne. Przy okazji przeszedłem na wegetarianizm, wkręciłem się w krio, od 3 lat nie ubrałem kurtki, praktykuję posty itd. Giełda to kolejne miejsce niekończących się inspiracji. Przyjmuję na klatę porażki, analizuję zwycięstwa, zawsze mam impuls do poszukiwania nowych technik rozwoju. O tym również regularnie piszę. Jestem głodny poznania tajemnic świata. Od dziecka.

Jest pewna dziedzina mojego życia, o której prawie nie pisałem: przez 10 lat prowadziłem małe studio robiące gry komputerowe i programy edukacyjne. Gry towarzyszą mi od wczesnego dzieciństwa, nim jeszcze dostałem Commodore 64 na przyjęcie. Branża gier na PC-ty powstawała na moich oczach, a ja byłem totalnie wkręcony przez całe lata 90-te w granie. North&South, Centurion, Cywilizacja 1 i 2, Warcraft 2, Heroes of Might and Magic 2, Panzer General (1, Alied, 2), Starcraft, Diablo. Wtedy też podjąłem decyzję, że jak skończę studia, to jednak nie będę rysował komiksów, tylko robił gry komputerowe. Żebyście mogli zrozumieć jak to mocno działa - 3 lata temu zobaczyłem czołgi z klocków Cobi, mój mózg zaczął odtwarzać niekończące się sesje grania w Panzera i przez następne kilka miesięcy składałem i poprawiałem czołgi. Nie mogłem np. spać do 3 w nocy, bo fartuchy Konigstigera wisiały pod złym kątem. Potajemnie wykradałem młodszej córce klocki z zestawów i zamykałem się w łazience, żeby nie budzić domowników mieszaniem w pojemnikach z klockami.

Tak to działa. Jak się wkręcisz, to już nie możesz przestać, dopóki nie trafisz na granice poznania mistrzostwa. To punkt, w którym już wiesz co i jak trzeba zrobić, żeby wejść do czołówki. To już wymaga wytężonej, wieloletniej pracy i koncentracji. Na to nie mam w tym życiu czasu. Dążę do tego punktu, w którym widzisz o co chodzi w danej profesji, i poprzestaję na tym. Co zyskuję? Kolejny punkt widzenia. Do złożonych problemów podchodzę z pozornie odległych tematycznie miejsc. Wiem jak rozwiązuje się problemy w sporcie, na giełdzie, w biznesie, zarządzaniu, programowaniu, systemach informatycznych, sztuce. Wiem jak reaguje ciało po 30 godzinach biegania w górach, po kilku godzinach przebywania w -10 stopniach w krótkim rękawku i spodenkach, po 7 dniach niejedzenia. Wiem, bo to wszystko robiłem i w mniejszych dawkach praktykuję regularnie.

Trenowanie tego wszystkiego sprawiło, że osiągnąłem mistrzostwo w uczeniu się. Kiedy potrzebuję poznać coś nowego, nie odwlekam tego, nie boję się, ale też nie biorę bezmyślnie na klatę. Naturalnie tworzę system, aby jak najszybciej, metodycznie dotrzeć do celu. A przebywanie w tej drodze do celu - to jest coś cudownego, stan twórczego nakręcenia, odkrywania tajemnicy. Od "zawsze" intuicyjnie znałem istotę skutecznego uczenia się: najlepiej zapamiętujesz to, co przeżyjesz całym sobą. Jeśli z zaangażowaniem rozwiążesz jakiś problem, to już wiesz "jak".

Jednym z największych sprzymierzeńców w tej drodze poznawania jest komputer podłączony do internetu. Komputer to narzędzie: może być przyczyną naszego nieszczęścia, wyalienowania, kiedy bezmyślnie całymi dniami skanujemy media społecznościowe; może też być największą biblioteką, skarbnicą wiedzy całej ludzkości z której czerpiemy garściami. Od nas zależy jak korzystamy z komputera. Żeby jednak być efektywnym poszukiwaczem prawdy w nieskończonym oceanie danych, nie obejdzie się bez poznania podstaw programowania. W programowanie totalnie wkręciłem się w 2000 roku, gdy poszedłem na studia informatyczne. Jeszcze wcześniej, w 1999 tworzyliśmy z przyjacielem Kamilem naszą pierwszą grę komputerową "Fall Weiss":

Naturalna kolej rzeczy: najpierw namiętnie grasz, a potem chcesz tworzyć. Dzisiaj te screeny wyglądają biednie, jednak to była gra pod system DOS. Niektórzy z Was jeszcze się wtedy nie urodzili :)

Jak wcześniej rozstawiałem wojska na siatce heksagonalnej, tak przez kolejne lata organizowałem dane, programowałem gry i tworzyłem systemy. W 2005 stworzyłem język programowania, w którym przez kolejne 10 lat tworzyłem gry. W tym czasie Kamil tworzył z kolegami z uczelni jeden z pierwszych obiektowo-funkcyjnych języków programowania. Pod wpływem tych koncepcji oraz wygody programowania w takich językach jak Ruby, dodawałem te elementy również do swojego języka.

Moje przygody z biznesem i tworzeniem gier to temat na kolejną opowieść. Wspomnę tylko, że zaczynałem w 2004 w Aidem Media (dzisiejszy Boombit), gdzie zaraziłem się miłością do przygodówek. Moją pierwszą grę wydał w gazetce Playway, a z samym Krzyśkiem Kostowskim spotykałem się przy różnych projektach i odbyłem sporo rozmów, gdy pracowałem dla niego w 2011-2013. Na moim engine powstała gra, która znalazła się w prospekcie emisyjnym Playwaya, ale nie jestem z niej dumny :D Najdłużej pracowałem z Egmontem i najmilej wspominam tę współpracę; pozwolili zrealizować mi marzenie z dzieciństwa: stworzyć grę przygodową o Kajku i Kokoszu.

W 2007 wyprodukowałem i wydałem program edukacyjny Informatyka - zrozum i zaprogramuj komputer, od którego naukę rozpoczęło tysiące dzisiejszych programistów. Wiem o tym po ilości sprzedanych licencji i z maili, które do dziś otrzymuję.



Ok - po tym przydługim wstępie. Chciałem pokazać Wam genezę tego jak powstał projekt, który zamierzam Wam dziś przedstawić:
- w programowaniu jestem dyplomowanym "mistrzem",
- w nauczaniu siebie osiągnąłem samozwańcze mistrzostwo,
- widzę problemy z wielu pozornie niepowiązanych stron.

Tak narodziła się koncepcja "nauki przez przygodę", która przyświecała mi od początku tworzenia gier. "Zapamiętujesz 10% tego co przeczytasz, 20% tego co usłyszysz, 30% tego co zobaczysz i 80% tego co sam zrobisz" - to nie jest prawda, nie znam prawdziwych procentów, ale kolejność i główny wniosek jest prawdziwy. Żaden wykład, książka ani program w TV nie nauczy cię tego co własnogłownie wykonana praca.

Dzisiaj przełamuję tabu i po raz pierwszy zareklamuję swój projekt, który wkrótce znajdzie się w sprzedaży. Chodzi o grę przygodową z nauką programowania i informatyki Turniej Robotów, która wkrótce będzie dostępna w Steamie:

https://store.steampowered.com/app/1259830/Turniej_Robotw/

Ze strony gry http://adventuresity.com/  :

Uniwersytet Przygodówek prezentuje: Turniej Robotów - naucz się informatyki poprzez przygodę! Rozwiązuj realne problemy, pracuj z odpowiednikami rzeczywistych programów i systemów, pomóż bohaterom rozwikłać zagadkę Akademii...

Turniej Robotów to wielogodzinna gra przygodowa point and click z nauką informatyki, wykorzystania komputerów i popularnych programów (arkusz kalkulacyjny, tworzenie grafiki, bazy danych, pisanie prostych programów i wiele innych). Program, który zaciekawi dzieci i dorosłych.

Najbardziej rozbudowane lekcje z gry dostępne są również osobno:

Programowanie baz danych SQL.
Programowanie w języku LOGO.
Programowanie algorytmów graficznych.
Obsługa programu do tworzenia grafiki na warstwach.

Ania i Feliks rozpoczynają naukę w prestiżowej Akademii Informatyki i Robotyki. Ta uczelnia o wielowiekowej tradycji, zapoczątkowanej przez braci benedyktynów w średniowieczu i rozbudowana w czasach rewolucji przemysłowej z XIX wieku, jest tłem tajemniczego śledztwa, rozpoczętego przez naszych bohaterów. Przyjaciół wspiera robot ZAK, dzieło ambitnego doktora Giaro.

W Turnieju Robotów, podobnie jak w innych grach przygodowych, oprócz poznawania fabuły, rozwiązujemy liczne zadania logiczne. Jednak w przeciwieństwie do standardowych przygodówek, bardzo często musimy używać zbliżone do rzeczywistych sprzęt i oprogramowanie. Dzięki temu nawet osoba niezwiązana z komputerami, w prosty sposób poznaje ogromne możliwości współczesnych maszyn. Kursy obsługi popularnych typów aplikacji graficznych czy kalkulacyjnych, pokażą jak efektywnie korzystać z programów takich jak Photoshop czy Excel.


Turniej Robotów to nie jest gra dla każdego. To bardziej program dla tych:

- 2-3 uczniów w każdej klasie z każdej szkoły, których kręcą komputery i programowanie,

- osób, które chcą wykorzystywać komputery do pracy/tworzenia, ale się boją,

- osób, które chcą się przebranżowić.

Przez lata za bardzo się krępowałem. Wiele dobrych projektów poszło do szuflady, bo bałem się negatywnych ocen. Bałem się przyznać, że jestem twórcą, nawet nazwa bloga jest tego dowodem. Ale już się nie boję ocen, nie lękam się cudzych opinii. Mam misję, tworzę wartościowe produkty, treści, inspiruję ludzi. Od lat dawali mi tego dowody, a ja się skupiałem na słowach krytyki. Wkładam serce i unikatową wiedzę w to co robię, resztę zostawiam odbiorcom.

Turniej Robotów ma swoje ograniczenia graficzne (budżet, rozdzielczość), technologiczne (minęło ponad 11 lat), ale wciąż jestem pewien jego wartości edukacyjnej i fabularnej. Włożyliśmy z Andrzejem kawał serca w stworzenie gry (zrobiłem scenariusz i oprogramowałem, on narysował) i jestem szczęśliwy, że wreszcie będzie mogła służyć przyszłym informatykom i pracownikom IT :)

Dziękuję Pauli, która od tygodni męczyła mnie, żebym wydał tę grę.