40 lat minęło jak 40 dłuuugich lat

Dziś kończę czwartą dekadę życia. Kiedy zewsząd słyszę "jak to szybko minęło", otwieram oczy ze zdumienia. Działo się tak wiele, że samo wspominanie zajęłoby kilka lat. 

10 lat temu w 30-ste urodziny zacząłem biegać i przeszedłem na wegetarianizm. W 2013 przebiegłem pierwszy maraton, a w 2014 założyliśmy z przyjaciółmi grupę TriCity Ultra i rozpoczęła się era ultramaratonowych przygód. Zorganizowaliśmy pierwszy w Trójmieście bieg ultra: TriCity Ultra 80. W 2015 po 10 latach prowadzenia biznesu poszedłem do korpo i wprowadziłem w życie plan biegania ultra w Europie, korzystając z tanich lotów. W 2017 ostatni raz ubrałem kurtkę i zacząłem trening krio według metod Wima Hoffa, a w 2018 wdrożyłem posty okresowe i przeszedłem 7-dniowy post o samej wodzie.

Niedawno dotarło do mnie, że pewnie nigdy bym nie biegał ultra, gdybym nie poznał Tomka. To jego parcie do rywalizacji i przekraczania granic skierowało mnie na tą ścieżkę. Wcześniej trzaskałem 5-8 km 3 razy w tygodniu i byłem zadowolony. Ta umiejętność adaptowania się do każdych warunków i skupiania na wewnętrznej harmonii z jednej strony przynosi spokój, z drugiej odciąga od większych osiągnięć. Tomek miał jak to sam określał "wewnętrzny gniew", który skłaniał go do ciężkich treningów, by bić rekordy. Dzięki niemu robiliśmy rzeczy, które wcześniej wydawały nam się niemożliwe i podwyższaliśmy sobie poprzeczkę: 80, 100, 150 km.

Dzisiaj wysłałem na Steama grę, którą robiliśmy przez blisko 2 lata. Dla projektu rzuciłem w 2019 intratny etat w korpo; blisko rok poszukiwaliśmy z kuzynem formuły dla gatunku gier, który nie istniał. Czujemy, że całym zespołem uchwyciliśmy to coś. Nie wiem czy gra zostanie dostrzeżona, czy się sprzeda, jednak rozpiera mnie radość, że pokierowałem produkcją dziełka unikatowego w skali światowej. Dźwiękowiec, muzyk i grafik wzbili się na poziom, w którym ograniczała nas tylko wyobraźnia. 

Kiedyś wydawało mi się, że muszę się uczyć, żeby mieć dobrą pracę i bezpieczny przychód. Ale tylko kilka lat wytrzymałem w takim układzie. Było super, ale z czasem się znudziło. To dzięki zmianom i wyzwaniom życie nie przecieka nam przez palce. Nie piszę tego wszystkiego, żeby głosić, że jestem jakiś wyjątkowy czy zajebisty. Chciałbym coś wartościowego zostawić po sobie, wystarczy mi, że zainspiruję kogoś do biegania, jazdy na rowerze, słuchania audiobooków, postu czy roślinek. Sam przecież nie wymyśliłem tych aktywności: przeczytałem o nich w książkach, na blogach lub obejrzałem w filmach. Potem się zapaliłem, wypróbowałem na sobie i z entuzjazmem opisałem. Jestem tylko przekaźnikiem idei, które czynią ludzi szczęśliwszymi.

Za 10 lat, jeśli dożyję, będę miał 50-tkę. Ten wiek wydaje mi się kosmosem, bliżej mi mentalnie do siebie z okresu studiów niż jakiegoś 50-letniego dziadka. Wiem natomiast jedno: będzie to dekada nasycona nowymi przygodami. Czego i Wam, drodzy Czytelnicy życzę!