Strach się cieszyć

Na giełdzie jest mnóstwo powiedzeń i "zasad", które z pozoru wydają się mądre, ale mają sens tylko w określonym kontekście. W 2009 roku trzymałem się zasady "od brania zysków nikt jeszcze nie zbankrutował" i zebrałem ochłapy najsilniejszej hossy w jakiej dane mi było uczestniczyć (na rynek wszedłem w październiku 2008). Wyciągnąłem wnioski i w 2013 trzymałem akcje dłużej, ale nadal zbyt szybko zamykałem najlepsze pozycje (Monnari).

W 2017 realizowałem już "tnij straty, pozwól zyskom rosnąć" i choć zyskowo był to mój najlepszy rok, czułem niedosyt z powodu zbyt późnego wyjścia z małych i średnich spółek (zaczęły bessę wiosną, ale dopiero pod koniec lata padły długoterminowe sygnały sprzedaży). W wakacje 2018 zacząłem budowę kolejnej pozycji pod hossę. Hossa nie chciała wystartować w 2019, ale bessa była już również na wypaleniu, więc powiększałem pozycję. W styczniu 2020 wydawało mi się, że upragniona hossa wreszcie ruszyła. Portfel bił rekordy. Wreszcie płaciło mi jedno z powiedzeń:

Amatorzy trzymają stratne pozycje w nadziei, że odbiją, a zyskowne sprzedają w strachu, że zamienią się w straty. Zawodowcy postępują odwrotnie: sprzedają spadające w strachu, że strata się pogłębi, natomiast rosnące trzymają, mając nadzieję na większe zyski.

Przez połowę 2018 i cały 2019 to powiedzenie było fałszywe. Postępowanie "amatorów" płaciło, należało brać zysk i odbierać pozycję niżej. W ostatnim tygodniu lutego 2020 rynek znowu dał mi w nos, a w pierwszej połowie marca ciężkiego knock downa. Ale powstałem. Nie dlatego, że miałem nadzieję, że stratne pozycje odbiją; wiedziałem że to zrobią; wyceny polskich spółek były (i często nadal są) tak absurdalnie niskie do obligacji, nieruchomości, kruszców i lokat, że było tylko kwestią czasu, aż zaczną rosnąć. Trzymałem się zasady Kostolany'ego:

Buy shares, take some sleeping pills and stop reading the papers. Many years later, you'll see that you're rich.

Zakładałem, że 2020 jest już stracony, ale rynek jak zwykle mnie zaskoczył: portfel w ciągu 2 miesięcy wrócił do boksów startowych z 2020. Gdyby nie WIG20, byłby już na nowych maksach:

W styczniu 2020 byłem pełen nadziei na wielkie zyski z portfelem wypchanym w 90% akcjami.

W czerwcu 2020 mam z grubsza tę samą pozycję i jestem prawie pewien, że za chwilę znowu zejdę pod wodę. Nie jestem w stanie marzyć o zyskach, choć wykresy pokazują mi na utrzymującą się długoterminową okazję.