Maraton w czasach pandemii

Bieganie znowu jest legalne od poniedziałku, więc postanowiłem przeznaczyć piątek na tradycyjny reset maratonem. Biegam coś dłuższego średnio co miesiąc od lat. Pozwala mi to spojrzeć na życie z perspektywy, wyrwać się z codziennego kołowrotu. I nie inaczej był wczoraj. Zacząłem z planem, potem go porzuciłem, a potem naszły mnie głębokie refleksje...

1. Zbiorniki wodne

Mieszkam w powstałym praktycznie w ciągu ostatnich kilkunastu lat Gdańsku Południe. To teren pagórkowaty z licznymi parowami, strumieniami i bagnami, które zostały w większości uregulowane i chronią położone poniżej miasto przed powodziami. Do centrum 7 km, do plaży 12, za obwodnicę na Kaszuby 3. I to właśnie ten ostatni kierunek najczęściej wybieramy na dłuższe (15+ km) wybiegania, ponieważ obfituje w lasy i jeziora.

Początkowo chciałem sfotografować każdy zbiornik wodny na osiedlu. Pokazać, że pozornie nudne osiedle na obrzeżach Gdańska może kryć ciekawe miejsca, nie kojarzone z atrakcjami miasta takimi ja zabytki czy plaże. Przy okazji też zobaczyć na własne oczy skutki suszy.

"Mój" największy skarb, to położony tuż obok bloku zdziczały park z pałacem. Uwielbiam wiosną słuchać śpiew ptaków, stukanie dzięciołów. Na co dzień wychodzę tam dla zdrowia psychicznego  pokręcić się i pogapić w zieleń. Poziom wody w stawie niestety obniżył się, widać to szczególnie po odsłoniętych korzeniach drzew.

Obok parku wciąż zachował się obszar nieużytków, który częściowo ma pozostać dziki. Kryje się tam kolejny staw:

Po drugiej stronie wzgórza teren został już gęsto zabudowany (dzielnica Ujeścisko) ze sztucznym zbiornikiem koło szkoły:

Biegnę jarem na osiedle obok. Mają dwa stawy. W pierwszym nie można pływać:

A w drugim chyba można, bo nie ma znaku :)

Biegnę kilkaset metrów dalej i:

Potem jakiś kilometr w dół do lasku na punkt widokowy.

Stąd przybyłem

Tam zmierzam

Jarem między Orunią Górną a działkami biegnę do Parku Oruńskiego.

Zatrzymuję się przy kanale Raduni:

Wchodzę do parku:

I wracam pod dom zaliczając sztuczne zbiorniki:

Znowu szkoła - czyżby jakaś prawidłowość?

Przy zbiorniku obok szkoły zakręcam pod przedszkole. Obok zachował się mój ulubiony "górski" jar. Tutaj już widać suszę, strumień ledwo płynie:

Jestem już z powrotem na naszym osiedlu:

Wtedy przypominam sobie, że koło szkoły sportowej powstaje kolejny park ze stawem, więc skręcam tam:

I w końcu kieruję się nad główne zbiorniki retencyjne:

staw 1

ten sam staw 1

przejście 

i staw 2

Powrót tą samą trasą?

Tak, ale drugą, dziką stroną.

Po przebiegnięciu ok. 16 km kieruję się za obwodnicę.

2. Jest pięknie, elektrownia Straszyn

Po drugiej stronie cichnie hałas i przechodzi mi ochota na rejestrowanie każdego stawu. Poddaję się chwili i kolejne kilometry po prostu biegnę. Różnych oczek wodnych, bagien, strumieni jest sporo, jednak niektóre koryta suche na wiór.

W Straszynie skręcam w kierunku jeziora i wzdłuż Raduni docieram do elektrowni wodnej. Widoki piękne:

3. Po co to wszystko?

26 km w nogach, świeci słońce, obmywam się wodą i przypominam sobie, że przez całą trasę wypiłem tylko 0.25 litra soku. Kieruję się na Bąkowo, do naszego tradycyjnego sklepiku, w którym zawsze uzupełniamy promile w krwi, gdy biegamy w pasie Otomin-Kolbudy-Straszyn.

Zmęczenie i pragnienie skłaniają do głębszych refleksji. Po co prowadzę bloga, kanał na Twitterze i inne aktywności. Skąd to pragnienie, by pisać, czy mam coś sensownego do powiedzenia? Przesuwają mi się w myślach ostatnie zdarzenia, gdy próbowałem znaleźć z niektórymi ludźmi nić porozumienia i było to tak trudne.

Wtedy dochodzi do mnie, że czynnikiem decydującym o postrzeganiu sytuacji jest czas. Człowiek skupiony na dniu dzisiejszym, który nie analizuje własnej historii ani skutków swoich poczynań, nie jest w stanie zrozumieć dalekosiężnych planów. Postrzega rzeczywistość jako jest mi dobrze, jest mi źle, więc jeśli teraz jest mu źle, bo wiązał jakieś nadzieje z tobą, a nie widzi że w przyszłości może być o wiele lepiej, będzie cię obwiniał. Nie pamięta też przysług, które mu wyświadczyłeś, przekręca przeszłość kierując się aktualnym stanem.

Są też ludzie, którzy myślą w długim terminie, ale ograniczają się do planowania w skali własnego życia. Susza, pustynnienie kraju, wymieranie gatunków? Olać, to już po ich śmierci. Celem jest zgromadzenie majątku i wydanie go przed śmiercią zgodnie z maksymą, że do grobu nic nie zabierzesz. Nie oceniam negatywnie takiego podejścia, życie mamy jedno i warto je najlepiej przeżyć. Niestety musimy mieć świadomość, że nasze wygody mają często negatywne konsekwencje dla innych ludzi i żywych istot.

Cel mojego życia wykracza poza jego kres. To, że piszę o roślinach, sporcie, odejściu od kolektywnego myślenia, kopalin, masowych hodowli zwierząt, przywróceniu naturalnej retencji wód nie ma na celu wkurzać ludzi, tylko uchronić nas przed negatywnymi konsekwencjami naszych własnych poczynań. Odzwierzęce epidemie, schorzenia cywilizacyjne, depresje, pustynnienie kraju - wszystkiego tego moglibyśmy uniknąć, odwrócić negatywny bieg.

Dlatego każdy głos od Was, że dzięki blogowi zaczęliście zmieniać podejście do odżywiania, ruchu, konsumpcji nadaje sens pisaniu. Wiem, że wszystko co robię pozostanie niszowe, nie trafię z tym przekazem do szerokiej publiczności. Jestem jak średniowieczny mnich kopista, który przepisuje latami starożytną księgę, by wiedza przetrwała. Albo budowniczy katedry, który nigdy nie ujrzy finału swego dzieła, bo jego misją jest dołożenie cegiełki ku chwale Boga.

W końcu docieram do sklepu. Zimne bezalkoholowe i chałwa stawiają mnie na nogi. Zostało ok 12 km do mety. Cykam fotkę dla chłopaków:

 I kieruję się na jezioro Otomińskie.