Droga jest celem cz. 1

Zgodnie z zapowiedzią dziś pierwsza część ebooka 'Droga jest celem'.

Marcin.
Ostrożnie stąpa po kuchni, by nie wdepnąć w truskawkę, którą wczoraj nie trafił do śmietnika. Zręcznie wymija stertę kartonów i doszczętnie przykryty talerzami z zaschniętymi resztkami jedzenia stół. Ze zgrozą zerka na wieżę ustawioną z brudnych naczyń w zlewie - jeśli konstrukcja straci równowagę, istnieje ryzyko, że któreś spadnie na podłogę i przejście do lodówki zamieni się w tor przeszkód. Wreszcie udaje się osiągnąć cel; przepychając worki ze śmieciami otwiera lodówkę i wśród kilku słoików z resztkami organicznymi znajduje keczup. Ale to dopiero połowa sukcesu: trzeba jeszcze zdobyć czystą łyżeczkę, tymczasem w szufladzie na sztućce leży tylko wycior do czyszczenia butelek (nigdy go nie użył).

Pozostałe szuflady albo są puste (ich zawartość wala się w zlewie, na blacie, stole i częściowo podłodze), albo nie dają się otworzyć (zostały zbyt szczelnie czymś wypchane, z pewnością nie łyżeczkami). Zerka na szafkę nad chlebakiem, tam coś chyba było, zaraz jednak przypomina sobie, że ostatnio ledwo docisnął drzwiczki po tym jak wysypały mu się na głowę płatki. Jest już lekko poirytowany, gdy niespodziewanie ratunek nadchodzi z parapetu - między doniczkami i workiem z zielonymi bułkami dostrzega łyżeczkę, którą rano zamieszał kawę. Rozpromieniony wraca do pokoju, otwiera karton z pizzą, rozsmarowuje keczup (pusty słoik z łyżeczką odstawia na parapet) i wraca do przerwanego serialu. "Muszę w końcu sprzątnąć kuchnię" przechodzi mu przez myśl, ale nagły zalew hormonów stresowych przypomina mu, że dziś nie ma na to absolutnie szans. Ukojenie przychodzi z kolejną myślą: "zajmę się tym w weekend, w tygodniu mam za dużo pracy". Ten prosty lek działa od tylu lat, że nie pamięta czy kiedyś było inaczej.

Kasia.
Ciężko sapie pokonując ostatni osiemdziesiąty drugi schodek do mieszkania. Jest wściekła na administratora za nieczynną od rana windę, na kasjerkę z marketu (skończyły się ulubione odstresowujące batoniki) i producenta spodni (strzelił guzik kiedy próbowała złapać oddech). Przez te cholerne schody spociła się i na pewno śmierdzi (brrr okropne słowo). Gdyby tylko była chuda wszystko byłoby inaczej, lepiej. Problemy chudsze, spodnie luźniejsze. Zamiast siedzieć w domu spacerowałaby po parku i odwzajemniała uśmiechy atrakcyjnym mężczyznom.

Kasia nie jest gruba, ma nadwagę, która jeszcze dwa lata temu spokojnie mieściła się w kategorii "lekka". Rok temu obejrzała program ze znaną instruktorką fitness i rzuciła się w wir ćwiczeń. Widoczne już po dwóch tygodniach efekty uskrzydlały ją, więc podkręciła czas i intensywność treningów. Ale w trzecim tygodniu waga się zatrzymała. W czwartym nadal nie chudła, a nieprzyzwyczajony do tak intensywnego wysiłku organizm przenikały nieprzyjemne stany zmęczenia i rozdrażnienia. Nastrój się obniżał, filmiki motywacyjne działały tylko przez chwilę, zaczęła się zmuszać do treningów. Równo miesiąc po wejściu na nową ścieżkę życia poddała się i uznała, że nigdy nie osiągnie wymarzonej sylwetki.

Kasia i Marcin nie są leniami, nie są też słabi ani mało ambitni. On jest wziętym projektantem systemów informatycznych i organizatorem zawodów rowerowych, ona wnikliwą księgową w korporacji. Choć w dziedzinach wymagających wysokich kwalifikacji odnoszą sukcesy, niektóre proste codzienne czynności zdają się ich przerastać. Próbowali się przymuszać: Marcin kilka razy wysprzątał mieszkanie przed imprezkami dla znajomych i wierzył, że to przełom; Kasia schudła 8 kilogramów przed weselem koleżanki, wcisnęła się w ładną sukienkę i do północy nie zjadła kęsa ciasta (złamała się dopiero gdy podano tort). W ciągu tygodnia wróciły jednak stare nawyki i ponieśli porażkę.

Dlaczego im się nie udaje? Marcin wszystkie pokłady siły woli zużywa na codzienne aktywności: przez 8 godzin kontroluje tysiące wirtualnych obiektów i zależności między nimi. Później chwilę relaksuje się przy kawie i zaczyna dzwonić do kolegów, samorządowców, sponsorów, by ustalić terminy zawodów. Wracając do domu analizuje problemy programistyczne i organizacyjne. Próba zmuszenia się do sprzątania, które jest dla niego zajęciem nudniejszym od telenowel, nie dość że nie zdaje egzaminu, to jeszcze wzbudza poczucie winy, że nie potrafi się zebrać za tak prostą rzecz.

Kasi nie brakuje siły woli po przyjściu z pracy, ale zużywa ją na to, czego brakuje akurat Marcinowi: sprzątanie, gotowanie. Może też przysiąść do francuskiego lub sumiennie przećwiczyć zadania z kursu dekupażu, jednak gdy tylko pomyśli o ćwiczeniach fizycznych, oblewa ją fala niechęci, braku wiary i złości. Jedynie batoniki i nadziewane czekoladki są w stanie chwilowo ukoić ten ból, ale za te krótkie chwile słodkiej ekstazy płaci później moralnym kacem i obniżonym nastrojem (nie wspominając o postępujących konsekwencjach zdrowotnych).

Ich los się odmieni: spotkają duszka Zenka, który za życia przetrawił większość problemów i znalazł dla nich proste rozwiązania. Proste zazwyczaj nie znaczy łatwe, jak łatwe nie jest jedzenie owoców zamiast słodyczy, choć to takie proste. Ale Zenek oprócz tego, że dużo czytał, większość z tego co wydawało mu się mądre, stosował na sobie oraz szukał potwierdzenia w źródłach naukowych. Dzięki temu dotarł do metod prostych i względnie łatwych do wprowadzenia w życie. Łatwość tych metod opiera się na zrozumieniu potęgi czasu oraz uświadomieniu sobie, że cele życiowe to nie punkty na osi czasu, ale procesy. Wyobraźmy sobie Zenka jako przerośniętego białego motylka z ludzką głową lub aniołka, jakiego często spotykamy w starych bajkach Disneya. Siedzi na ramieniu bohatera kuszonego przez diabełka i przemawia mu do rozsądku.