"Maraton 4 jezior" vel "Amber maraton 2013"

Sezon biegowy 2013 jeszcze trwa, ale nim spadną pierwsze śniegi, postanowiliśmy z kolegami przebiec maraton wokół 4 kaszubskich jezior leżących w promieniu kilkunastu kilometrów od naszych domów. Moje niedawne rozterki na temat przesuwania granic w tej dyscyplinie rozpłynęły się po udanym starcie w Biegu Niepodległości. Krótko po godz. 8 ruszyliśmy we trzech: Jarek (divingrunner.pl), Tomek (runaroundthelake.blogspot.com) i ja. Jarek jest po kilku kontuzjach i 2-miesięcznej przerwie w bieganiu, więc planuje towarzyszyć nam do ok. 30-stego kilometra.

Pierwsze jezioro zaliczone po niecałych 7km (chyba będziemy tu morsować zimą, bo nad morze trzeba jeździć samochodem) :

Kolejne kilometry mijają na luźnych rozmowach i od czasu do czasu studiowaniu "mapy", czyli karteczki na którą przerysowałem mapkę wykreśloną przez Tomka na endomondo. Po ok. 15-stu km docieramy do jeziora Łapińskiego, gdzie pożywiamy się orzechami i tortillami z pastą z pieczonego bakłażana, papryki i komosy ryżowej, które przygotował Tomek. Przeglądając kolejne punkty trasy doznaję olśnienia - na 30-stym kilometrze jest Bielkówek, gdzie siedzibę ma lokalny browar Amber. Z pewnością mają tam jakiś sklepik firmowy, w którym wypijemy porządne piwo przed mityczną ścianą na maratonie. Wiedziony tą wizją lekko pląsam dalsze kilometry.

Niestety Jarek zaczyna odstawać i mówi, żebyśmy biegli dalej a on swoim tempem będzie się zmagał z królewskim dystansem. Do Bielkówka go nie ciągnie, bo piwa nie pije. Żegnamy się zatem upewniwszy się, że trafi do domu (miał z nami biec 3 dychy) i kontynuujemy bieg we dwóch. Wreszcie wśród lasów i łąk pojawia się tabliczka z nazwą miejscowości, mijamy nawet dom, do którego wchodzi się przez mostek od razu na poddasze. Browaru nigdzie nie widać, ale przechodnie wskazują drogę. Zmęczenie daje znać o sobie, bo nie popijamy od dłuższego czasu wody i soku myśląc o zimnym piwie.

W końcu docieramy:

Niestety na miejscu okazuje się, że zakład nie posiada sklepu firmowego. Jesteśmy jednak dość zdeterminowani i udaje nam się spotkać miłego pana odpowiedzialnego za marketing. Widząc nasz stan po 30-stu km zaprasza nas do sali konferencyjnej i proponuje zimnego Pszeniczniaka . W tych okolicznościach nawet sok malinowy od teściowej wymięka. Podczas konsumpcji słuchamy informacji o browarze. Fotki przy starych murach nie strzelimy, bo browar powstał zaledwie w 1994 roku, za to konsekwentnie buduje swoje portfolio jakościowych piw, z których najbardziej znane to Koźlak, Żywe, Złote Lwy. Wszystkie piwa z Ambera warzone są w sposób tradycyjny, dość długo leżakują i dojrzewają. Tymczasem piwa koncernowe powstają w innej technologii tzw. high gravity brewing - wytwarza się w skróconym procesie koncentraty, które potem są rozcieńczane wodą i nasycane CO2. Technologia ta pozwala koncernom produkować miliony hektolitrów wyrobów piwopodobnych. Nie mogą z nimi konkurować małe browary nastawione na niskie ceny, dla których HGB jest za drogie. Amber wybrał inną ścieżkę rozwoju (warzą ok. 200 tys. hektolitrów) i postawił na jakość - na moje bardzo dobry ruch, życzę im żeby zdobyli silną pozycję nie tylko na polskim rynku. Po koncerniaki już nie sięgnę.

Pokrzepieni Pszeniczniakiem ruszamy z nowymi siłami dalej. Gdzieś na horyzoncie widzimy czarną kropkę, która powiększa się - to chyba Jaro nas minął, kiedy sączyliśmy piwo. Nie wiem czy to bąbelki zadziałały, ale łapie nas jakaś głupawka, przed oczami mam bajkę Ezopa o żółwiu, który wyprzedził zająca. Po chwili widzimy się ponownie i jeszcze raz żegnamy, przed nami ostatnia dycha. Powoli zaczyna robić się ciężej - Tomek męczy się pod górkę, a mnie bolą łydki i stopy na zbiegach. Ale kilometry mijają, dojadam ostatnie zapasy bananów i czekolady (jednym z celów tej wyprawy było jedzenie na trasie, żeby się przygotować na dłuższe biegi), zaczynamy biec w lekkim transie, aż docieramy do domów.

Kondycyjnie czuję się świetnie, jednak będę musiał wzmocnić łydki, poszukać sposobów rozluźniania stóp, boli mnie coś na styku stopy i piszczela w prawej nodze. Jutro już będzie wszystko ok, ale jednak jeszcze nogi za bardzo odczuwają ten dystans. Fajnie, że możemy przebiec maraton tak z marszu bez przygotowań. Jeśli potraktować go jak bieg turystyczny, jest tylko bardziej wymagającym treningiem. I tak ma być - w końcu my ludzie jesteśmy urodzonymi biegaczami.