Majówkowe przemyślenia - książka

Witaj maj, piękny maj, u Polaków błogi raj. Na wstępie przepraszam za nie odpisanie na maile - zostały w skrzynce na komputerze stacjonarnym i nie mam jak wydobyć adresów. W piątek zgrywałem na laptopa ważny projekt, prace przeciągnęły się do nocy i zapomniałem o nich.

Poszedłem niedawno do biedy po sałatę. Lubię tam zaglądać ze względu na kącik z książkami - często wyniosę coś ciekawego w niskiej cenie. Dzięki biblioteczce Biedronki poznałem np. wciągające kryminały Harlana Cobena, uzupełniłem księgozbiór Stephena Kinga. Można też czasem kupić gry komputerowe, niedawno był nawet 'Kajko i Kokosz: Twierdza Czarnoksiężnika' mojego autorstwa ;)

Ale do rzeczy - kiedy już wsadziłem mix sałat do koszyka, zajrzałem na książki. Szału na pierwszy rzut oka nie było; tylko jeden z tytułów przykuł moją uwagę. "W dżungli podświadomości", Beata Pawlikowska. Tytuł ciekawy, ale autorka.. to przecież jakaś podróżniczka, co ona może wiedzieć o psychologii? Wiem z jednego bloga (polecam: 3dno.pl), że w psychologii nie ma nawet takiego terminu jak 'podświadomość', tylko 'nieświadomość'. No, ale biorę książkę do ręki - pierwsze skojarzenie - była żoną Cejrowskiego. WC to nadęty egocentryk, ale czytałem jego 'Rio Anaconda' i 'Gringo wśród dzikich plemion', które ukazały bardziej życiowe i mądrzejsze wnętrze tego człowieka; może coś równie odkrywczego poznam od bliskiej mu kiedyś osoby? Odwracam książkę i czytam pierwsze zdanie "Przez trzydzieści lat obserwowałam mój umysł". Acha - czyli już wiem, że to kupię :) Ktoś kto zwiedził pół świata i jednocześnie połowę życia spędza na studiowaniu umysłu, czegoś mnie nauczy.

Podsuwałem na blogu 'Przebudzenie' Antonego de Mello i 'Potęgę teraźniejszości' Eckharta Tolle. 'W dżungli podświadomości' Pawlikowskiej stawiam na równi z tymi kultowymi światowymi bestsellerami! Dlaczego? Ponieważ o ego, byciu tu i teraz, porzuceniu złudzeń, wie już każdy kto dłużej popływa w wykładach wyżej wymienionych (a także Osho, Mooji i innych, których imion już nie pamiętam). Wszyscy oni czerpią głównie z buddyzmu, filozofii zachodniej i wczesnego chrześcijaństwa. Tymczasem Pawlikowska opisuje podobne rzeczy widziane z perspektywy podświadomości, traktowanej bardziej jako sieć neuronowa i popiera to konkretnymi przykładami z życia przeciętnego Polaka/Europejczyka. Trochę razi częste powtarzanie tego samego, ale myślę że to celowe przeprogramowywanie umysłu czytelnika (podobnie jak afirmacje).

Ktoś niezaznajomiony z tematami przebudzenia może przeżyć wstrząs lub odrzucić to co czyta, jednak osoba obserwująca ego, zobaczy w tej książce inny obraz znanych terminów. Zobaczy wyraźniej niż przedstawiają 'oświeceni' coś jeszcze - dlaczego ego (sieć wyuczonych schematów reagowania na rzeczywistość, które uważamy za 'ja'), jest nam niezbędne do życia i pozna jak w prosty (ale długi) sposób przeprogramować je, by czyniło życie szczęśliwym. Nauczyciele typu Tolle skupiają się, by ukazać nam czym jest iluzja życia, w której tkwimy i wybudzają z niej, natomiast Pawlikowska podaje praktyczne przykłady poszukiwania prawdy i zmiany fałszywych wniosków zapisanych w podświadomości, aby móc prowadzić szczęśliwe życie. Nieważne czy utożsamiamy umysł z siecią neuronową w mózgu (najnowsze badania mówią zresztą o np. odrębnym układzie nerwowym w jelitach, sercu i innych organach), czy przesuwamy go do duchowego wymiaru na poziom duszy - kierując cierpliwie jasne przekazy z poziomu świadomego myślenia, jesteśmy w stanie usunąć chaos z życia i wewnętrzne cierpienie, które wynika z innych wniosków zapisanych we wczesnym dzieciństwie w podświadomości, a innych z procesu świadomego uczenia i obserwacji. Niespójność wyników z obu poziomów wpływa na to, że robimy rzeczy, któych się wstydzimy, popełniamy wciąż te same błędy i nie lubimy 'siebie'.

Na koniec przytoczę fragment z książki:

"Wychowałam się w Europie i byłam przekonana, że to jest najlepsze miejsce na świecie. Najbardziej oświecone, cywilizowane, ma najlepsze szpitale i dostęp do lekarstw, opiekę społeczną, zasiłki dla bezrobotnych, szkołę dla wszystkich dzieci, równouprawnienie i tak dalej, i tak dalej.

Dopiero kiedy na dłużej wyjechałam z Europy, zauważyłam, że Europa leczy to, co najpierw sama zatruwa, ratuje tych, których najpierw zabija i odbiera ludziom wszystko to, co jest najważniejsze: samodzielność, elastyczność, wolność, odpowiedzialność za siebie, chęć, radość i szczęście. Dając im w zamian uzależniające używki, chemicznie przerobione jedzenie i dostęp do krótkich przyjemności. To ma być życie?...

Rodzice wychowani w takim świecie nie są w stanie dać swoim dzieciom tego, czego sami nie znają, więc pojawia się następne pokolenie, jeszcze mniej samodzielne, mniej wolne, mniej odpowiedzialne, mniej chętne i mniej szczęśliwe.

A to, co będzie zapisane w ich podświadomości, będzie podobne:

Nie warto się wysilać, bo i tak to jest bez sensu.
Świat jest groźny, trzeba się bronić.
Musimy walczyć z przeciwnikami naszej wiary.
Muszę mieć dużo, żeby być bezpieczny.
Trzeba wiedzieć, jak się w życiu ustawić."