Co roku to samo

Wczoraj chciałem dodać nowy wpis, ale iceweasel (debianowy firefox) nie mógł załadować okna bloggera. Wiedziałem, że dłużej już nie mogę odwlekać upgrade'u systemu.

Na Linuksie to dość stresująca czynność, gdyż całkowita podmiana oprogramowania prawie nigdy nie udaje się bez bólu. Szczególnie, jeśli od czasu poprzedniego upgrade'u dystrybucji minęło półtora roku.

W teorii jest to cudowne rozwiązanie: wpisujesz 'aptitude update; aptitude dist-upgrade' i system w tle ściąga nowe wersje pakietów aby zastąpić stare. Jeśli robisz to w miarę regularnie, to podmiana jest bezbolesna. Gorzej, jeśli w międzyczasie wchodzi nowa wersja menadżera okien, niektóre pakiety są wycofane lub rozbite na inne. Wówczas pojawiają się tzw. konflikty.

To co odrzuca większość ludzi od Linuksa to konfiguracja. Na Windowsie wszystko jest proste: ściągasz sterowniki, odpalasz instalkę, restartujesz i używasz. Uruchomienie tych samych narzędzi na Linuksie to często mordęga, gdyż producenci nie dostarczają do nich sterowników i jesteśmy zdani na pasjonatów, którzy poświęcają własny czas, by uruchomić np. tablet na swoim systemie.

Dawniej zainstalowanie takich sterowników wymagało kompilowania kodu sterownika lub jądra Linuksa, co sprawiało trudności nawet informatykom. Należało się przekopać przez setki plików dokumentacji, manuali itp. Jeśli ktoś w tym siedział na bieżąco, to czuł bluesa, ale jeśli chciał tylko postawić system i go używać a nie konfigurować, to zawsze tracił dużo czasu i nerwów, gdyż takie konfiguracyjne 'triki' szybko się zapomina.

Obecnie życie linuksiarza jest dużo prostsze, bo większość sterowników jest w pakietach i instaluje się automatycznie. Tylko czasem wyskakują takie kwiatki, jak miałem wczoraj, że z powodu konfliktu zależności menadżer pakietów wywalił mi sterowniki do karty graficznej. Tyłek uratował mi Windows, na którym przeklejałem do googla komunikaty z konsoli.

I tak to niestety wygląda - postawienie debiana przez zwykłego informatyka wymaga Windowsa albo drugiego kompa podłączonego do sieci. Dziś od rana walczyłem z javą i rozwiązanie problemu rozłożyło mnie na łopatki. Żeby odpalić aplikacje sieciowe javy trzeba zrobić coś takiego:

If your Java networking is broken and any traffic always
results in a "java.net.SocketException: Network is unreachable" error, then here comes a quick fix:

   1. edit /etc/sysctl.d/bindv6only.conf
   2. change value net.ipv6.bindv6only=1 into 0
   3. invoke-rc.d procps restart

Niezłe co? Wyobrażacie sobie dojście do tego rozwiązania bez dostępu do sieci? I jak tu się dziwić, że jak już uda się człowiekowi wszystko poustawiać i skonfigurować, nie tyka przez rok update'ów :) Tymczasem software się rozwija, potrzebujesz nowego programu, a ten potrzebuje nowych pakietów zależnych, których uaktualnienie wymaga nowszych wersji innych pakietów i za jakiś czas historia z użeraniem się z systemem zatacza koło.

Mimo tych niedogodności podzielenie wielkiego systemu na tysiące pakietów, programików, skryptów i dużych aplikacji jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Linuksa instaluje się raz na początku a potem tylko upgrade'uje do końca żywota komputera. Nawet przeboje z próbą uruchomienia systemu mają zaletę: uświadamiają nam jak krucha jest wirtualna rzeczywistość i jak wielkie uzależnienie wielu z nas od niej :)